Dostum

“Kendimi bildim bileli hayatım iyiydi. En azından fena sayılmazdı. İlkokulda, ortaokulda, lisede… Gittiğim, kaldığım yerlerde arkadaşlarım oldu. Ama içimde hep bir eksiklik hissediyordum. Arkadaşlarım vardı ama sanki bu arkadaşlarımdan öte biri ya da birileri vardı. Henüz tanışmadığım biri. Sanki dünyanın bir yerinde benimle tanışmayı bekleyen biri. Benimle aynı şeyleri hisseden biri.

Bu düşüncelerim ortaokulda başlamıştı. Çevremi bilinçli bir şekilde keşfetmeye başlamıştım. Kendimi yalnız hissetmeye başlamıştım. Etrafımda arkadaşlarım olmuştu hep. Ama bu farklı bir tür yalnızlıktı. Farklı bir arayış.

Bir gün rehber öğretmenimiz, bizden bir mektup yazmamızı istedi. O zaman bu mektubu neden yazdığımı bilmiyordum ama içimden geçenleri döktüm. Düşüncelerimi detaylı bir şekilde yazdım ve hocaya teslim ettim. Adlarımızı yazmamıza gerek yoktu. Sadece bir adres belirtmeliydik. Çünkü bu mektubun ulaşacağı bir kişi olacaktı ve o kişi ile mektup arkadaşı olacaktık.

Bir süre sonra evime bir sürü mektup geldi. Kimin olduğu belli olmayan mektuplar. O mektupları okuyup kendimize bir arkadaş seçecektik. Mektup arkadaşı. Bunun için bize üç ay verdiler. Okumayı seven biriydim. Özellikle kısa şeyleri. Onu bulmam çok sürmemişti. İşte bu demiştim. Daha ilk satırlarla beraber beni benden almıştı. Bu kişiyle konuşacaktım. İçimden bir ses “o” diyordu. Yalnızlığı kapatacak kişi o olmalıydı.

Seçtiğim kişinin de beni seçmesi bunu doğrulamıştı. Hayallerim gerçek oluyordu. Yıllarca birbirimizle mektuplaştık. Birbirimizle fotoğraflarımız hariç her şeyi paylaştık. Mesafeleri hiçe sayan iki harika dost olmuştuk ve ben o yalnızlık hissinden kurtulmuştum. Mutluydum.

Daha sonra daha da güzel bir şey oldu. Üniversitenin ilk günü biraz tedirgindim. Artık onu görmek istiyordum. Artık yanımda olsun istiyordum. Yanında olmak istiyordum. Benim gibi bir kız olmalıydı. Fiziksel özellikleri beni andırıyordu. O da benim gibi kısa sayılırdı. Benim gibi tombul yanaklıydı. Benim gibi sessiz biriydi ve bir zamanlar benim hissettiğim yalnızlığa sahipti. Etrafa öylesine bakıyordum ki birini gördüm. Ona doğru koştum. O da beni fark etti ve bana doğru koşmaya başladı. Ellerimi açtım o da ellerini açtı. Bedenlerimiz buluştuğunda bir daha bırakmamak üzere kenetlenmiş gibilerdi ve bir daha asla yalnız kalmayacağımızın yemini gibiydi bu sarılış.

Hayatımız boyunca onunla beraber olduk ve hayatım boyunca bir daha asla yalnız kalmadım.”

Bu da benim gözümden bizim hikayemiz sevgili dostum.  Baş ucuna bırakıyorum. Biliyorum okuyabilirsin. Bugüne kadar benimle olduğun için gerçekten teşekkür ederim. İyi ki vardın dostum. Üzülme seni hissedebiliyorum. Benim için daha ölmedin. Ve yakın bir zamanda yanında olacağım. Bekle beni dostum.

Yalnız değiliz biz. Bizim bizimiz var dostum.

Bekle beni...